Golden Healer

De journalist heeft de onttakeling (ik kan nog steeds het goede woord voor het proces niet vinden) van de woning van Jo van Overdijk-van de Ven beschreven. Fluoriet. Daarin stuit ik al snel op de volgende zinnen: „Zelfs de speld en de naald die in haar slaapkamer naast de deur in het behang staken, nam een van de kinderen op de valreep mee

Ze zaten er nog wel die keer dat ik bij wijze van afscheid een laatste rondgang door haar onttakelde woning (Wittenberg gebruikt dus hetzelfde woord) maakte. Die speld en die naald. Geen van de kinderen waren ze ooit opgevallen toen hun moeder nog leefde. Hoe kristallen ontstaan in de natuur. Hoelang staken ze al in dat behang? Met welk doel? Welke gedachte lag eraan ten grondslag?” Ik heb ook zo’n speld en een naald in het behang, bij de lichtknop in de woonkamer

Waarom? Handig! Gebruik ik die dan ooit? Nou nee. Maar het is toch handig. Waarvoor dan? Geen idee. In mijn ouderlijk huis zaten ook spelden en naalden in het behang. Bij elkaar. Op ooghoogte. Niet over de hele muur verspreid natuurlijk - Fossielen en spirituele groei. Ik neem aan dat het gebruik ontstond als mijn moeder aan het naaien was, even werd onderbroken, en dan die naald of die speld even ‘kwijt’ moest

Naald in het vuur om hem te steriliseren, peuteren, splinter eruit, naald in het behang. De werking van lepidoliet. Zo ging dat. En dan de derde mogelijkheid: de naald of de speld is gevallen tijdens het naaien - De werking van kunziet. Alle spullen zijn opgeruimd, maar een keer worden zij gevonden. Om de naaispullen tevoorschijn te halen is veel werk

Voilà. Jo deed het zo, mijn moeder deed het zo, mijn grootmoeder deed het waarschijnlijk zo, en ik doe het zo. Als een mens sterft ziet hij/zij alles uit het leven voorbijkomen - obsidiaan. Althans, dat is wat er wordt beweerd door mensen die bijna aan de andere kant waren. Dat betekent: ook die naalden en spelden – wat ermee gedaan werd, en waarom, en hoe ze in het behang terecht kwamen

De Bijzondere Kleuren Van Fluoriet

Als feestgeschenk. Het groot gedenkboek - pyriet. Gedenkplaatsen toen, nu, straks. Zoektocht door het ritueel landschap. Je zou het niet verwachten, maar het is echt een koffietafelboek, met schitterende foto’s, goede teksten (ook over joodse gebruiken), historische inkijkjes, voer om na te denken. Het gaat niet alleen over De Nieuwe Ooster, integendeel, de hele wereld komt voorbij

In het Amsterdamse. Met al die onwaarschijnlijk mooie bomen van het Arboretum dat de Nieuwe Ooster ook is. De eerste week van februari ga ik erop uit om stof te kopen voor de tachrichien, de ‘kleding’ die een overledene aan krijgt (Fossielen en spirituele evolutie). Dana Sapiro gaat ze naaien - De mystiek van herkimerdiamanten. Maar misschien zijn er ook anderen die daar belangstelling voor hebben

Het is hoog tijd dat Beit Ha’Chidush een chewre kadiesja krijgt: een groep vrijwilligers die weten hoe ze de dode moeten verzorgen, zodat deze kan worden begraven. Een groep vrouwen voor de vrouwen, een groep mannen voor de mannen - De werking van granaat. Niet weinigen hebben zich weer bij een joodse gemeenschap aangesloten nadat ze te maken kregen met de joodse rouwrituelen

Maar dan, een keer, is er toch het sterven van iemand die om wat voor reden dan ook een joodse begrafenis krijgt, met alles erop en eraan. De kracht van charoïet. Steeds weer opnieuw blijkt dan het psychologische genie van de rabbijnen van de Talmoed. Die wisten wat men op zo’n moment nodig heeft

Ik zou willen dat BHC’ers vaker afspreken met elkaar, hun vrienden en kennissen, hun familie en buren in Café Roosenburgh. Kristallen en innerlijke rust. En dan even naar vak 55 lopen en zeggen: „Kijk, dat is er toch maar, goed hè!, heb je die gekend?, en die?.” Rabbijn Tamarah Benima, januari 2022 "Ware vreugde ligt in het delen van plezier met een ander." Heeft Soefi meester Inayat Khan gezegd

Apatiet

Elke dag krijg ik er een opgestuurd via email. Lapis lazuli en wijsheid. Ook behartenswaardig: „Liefde openbaart zich jegens degenen die we graag mogen als liefde en jegens degenen die we niet mogen als vergeving (Fossielen en oeroude wijsheid)." Inayat Khan, de grootvader van mijn eigen Soefi meester, Fazl Inayat Khan, was liefdevol, maar ook niet voor de poes, net als Fazl, want als je het volgende tot je laat doordringen, valt er meteen een hoop innerlijke rommel op te ruimen: „Zelfmedelijden is de ergste vorm van armoede

Wat zou ik graag weer willen dansen. Of met heel veel mensen aan tafel zitten en lachen. Het slijpen van edelstenen door de eeuwen. Zonder dat de ‘alarmknop’ aanstaat, zoals het was voor het nog-altijd-niet-aangebroken-nieuwe-normaal. Even iemand aanraken, omhelzen, misschien zelfs terug naar die drie kussen. Maar vooral vrijuit lachen en plezier maken. We zijn allemaal ‘eingeschüchtert’ - schuchter geworden

Mijn moeder kon schateren. De spirituele betekenis van diamanten. Ze schaterde als het even meezat een heel theater bij elkaar. Wij schaamden ons dood, dat doe je namelijk als tiener. Al die mensen die omkeken… Nu verlang ik naar dat schateren (jade). Even een zijsprong: wij waren als gezin ooit op bezoek, en hoorden plotseling mijn moeders geschater uit een andere kamer komen